Eyyvah Eyvah Düşündürüyor: Türk Sineması Özüne Dönüyor mu?

Ne Hollywood sinemasına göndermeler yapma hevesi, ne “Ben de entelektüel hikâye anlatabilirim” gayreti! Bu topraklarda yetişen, katıksız ve saflık şampiyonu bir yetim-öksüz genç, onun kadar temiz kalpli arkadaşlar, gülüşü iç yakan güzel kızlar, feleğinden çemberinden geçmiş havasındaysa da her an kırılabilecek kadar zayıf yanlarıyla bir hayat kadını, küçük yan karakterler (tipler delmiyorum, dikkat!)…

Şimdi, şu an ve yanı başımızda hem de gerçekten yaşanıyormuş gibi izlenen bir hayat… Evet, bizim hikâyemiz. Ata Demirer bu sefer turnayı gözünden vurmuş! Yeni Yeşilçam neslinin, bu nesil tarafından üretilen filmler içinde, Yeşilçam geleneklerine en çok bağlı pırıl pırıl ve gerçekten yerli, bizden bir film. Hiç kompleksi yok. Böbürlenme, büyüklük taslama, önemli biri olmak için debelenme yok!

Sinemanın kendi doğası içinde, onun koşullarına, gerçekliğine ve zamanına uyarak yazılmış ve çekilmiş bir film. Başından sonuna kadar kahkaha krizlerine tutulabilirsiniz. İlk sahnesindeki Çanakkale Boğazı’nda sandal sefasından, finaldeki melodramatik buluşmaya kadar hepsi harika.

Doğrusunu söylemek gerekirse ben, Yeşilçam’ın yeniden hayat bulmasına seviniyorum. Küllerinden yeniden mi doğuyor yoksa geleneği yeni nesil sinemacılar farkında olmadan mı sürdürüyor ayrı bir inceleme konusu ama gerçek şu ki, Yeni Yeşilçam muhteşem filmler sunmaya başladı. Yaklaşımım o ki, Cem Yılmaz’ın (Hokkabaz), Yılmaz Erdoğan’ın (Neşeli Hayat), Ata Demirer’in (bu arada yönetmen Hakan Algül’ü unuttuğumu sanmayın) filmlerini bu bağlamda değerlendirirseniz doğru bir yere oturtmuş olursunuz…

Bu yazı 26 Şubat Cuma Günü Bizim Gazete'de Yayınlanmıştır.